Onde sempre é Bosque

Alí estaba. Detrás da porta de dobre cristal que me separaba da vertixe á altura e do cheiro do mar.

Durante un intre sentín o tobogán do tempo amoreándose na memoria e tentei apreixar a visión do mercante como unha fugacidade necesaria. E non era o mercante inmenso, coa súa manobra titánica milagreiramente conducida polo remolcador e o práctico, o que verdadeiramente me importaba. Era a visión do mar, as illas envoltas no solpor amarelo e frío, tan próximas e distantes. Era a visión do recheo recente, que substituíu o mar que me vive na memoria, cando entre a ventá e a auga case non había nada e agora hai almacéns e peiraos inzados de automóbiles manufacturados sen descanso da cadea, por esa mesma empresa na que eles traballaron, a mesma empresa en que viviron a folga do 72, a mesma empresa en que viviron a clandestinidade e que suxeita os traballadores con man de ferro.

Nun intre todo está na memoria, o avó miope que axexaba a ría e contaba arroases e nubes. O moble que perdura e onde eu posaba para a cámara, sen ter aínda un ano. As carreiras no balcón estreito e longo, por entre a roupa colgada nunha noite de festa. A tristura de que o meu fillo nunca poida lembrar como era a ría, antes dos últimos recheos.

Alí estaba. Tras da ventá da casa dos avós, esa casa en que viviron varias xeracións e pola que todas fomos pasando, a casa en que fomos nenas e mozas, a casa que visitamos na súa soidade. Segue igual, cos seus inmensos patios polos que escoitaba as voces das veciñas ou polos que ascendía o arrecendo das caldeiradas. Mais xa non están moitos dos seus propietarios, os vellos mariñeiros e as peixeiras que foron atracando do outro lado do Leteo. Din que os depredadores urbanísticos visitaron a zona, osmando tantos metros cadrados de patio lóbrego para encher de ladrillo.
Eu sei que esta alma de auga sentirá o alento da orfandade se un día desaparece a silueta branca e pedra das casas da Corea, esas casas encabalgadas entre dúas rúas, as casas en que mulleres e fillas ollaban o mar e podían acompañar a saída e a chegada dos barcos en que viñan os pais, os mozos, os compañeiros…

Non podo evitalo, sentirme triste, triste cando comprobo que a ría é a cada pouco máis pequena, e case non podo ver Cangas. Triste cando os corredores que foran lugar de encontro e canle de berros e aromas, están silenciosos. Triste porque tal vez un día xa non estean, como o mar, afogado en cobiza e formigón.