Volver a vieiros

Onde sempre é bosque

Cabalos de Lume

—Avó Paco, que o coñezo ben; nin se lle ocorra facer ningunha tolería! Francis queda con vostede, así que non abra as ventás e moito menos non lle vaia dar por saír fóra. Nós imos botar unha man a Vilariño.

Flora vén de rescatar a seu avó, quen porfiaba en seguir só na vella casa matriz ata que a evidencia das labaradas deu en ameazar con lamber as paredes das primeiras casas de Vilariño.

Galicia arde; xusto así imaxinaba, de rillote, o avó Paco a Fin do Mundo!!

O vento vén do nordés e, dende Campañó, un monstro irritado, de dimensións descomunais, gabea de présa polo monte Castrove arrasándoo todo coa súa lingua lanzachamas. No seu bandullo, irracional e insaciable, leva xa milleiros de hectáreas de arborado devoradas. As ramas dos escasos carballos e dos febles piñeiros estralan nunha queixa agonizante, mentres os eucaliptos aguantan ergueitos e silenciosos a arremetida, na esperanza de que os fentos e mais eles mesmos poidan rexurdir das súas propias cinzas.
No momento en que bisavó e bisneto quedan solos, o señor Paco, que chegou vestido de cerimonia coma quen vén de asistir a un funeral, saca a americana e dun dos petos extrae unha árbore minúscula.

—Vente Francisquiño, imos buscar á eira algo onde plantar este carballo.

O neno agárrase á perneira do pantalón do señor Paco, é demasiado pequeno para entender a magnitude da traxedia, mais intúea. Ule a fume, a medo, a inferno. O lume continúa avanzando implacable nese agosto maldito, ameazando xa Ríomouro, o Castro… O vello mira ao ceo implorando unha chuvia mansa; a experiencia dille que unha tromba de auga rabuñaría a terra e arrastraríao todo ata a ría, tinxiríaa de loito, quedaría sen marisco, sen mariscadoras…

—Velaquí, isto mesmo vainos servir —improvisa o señor Paco.

—Avó Paco —fala, á fin divertido, o neno—, que iso é un penico!

—Seica pensas que vou poñer o carballiño a mexar? Voulle botar terra da boa; ves? Esta é da mellor terra, métoo así... cunhas pedriñas por baixo para que a auga…

O home vai facendo e explicándolle, mentres o aire vólvese aos poucos menos respirable. O rapaz, sen soltar en ningún momento a perneira do seu bisavó, ergue a súa ollada inocente cara á nube negra que medra e vai transformando o Castrove nun monte fantasma; talmente unha potente arma química que avanza xa cara un mar que observa impasible, afeito, tamén el, ás imprudencias e agravios humanos.

—Avó Paco, avó Paco, un cabalo de lume vai dando chimpos polo monte abaixo! —Francisco bota a chorar ante a apocalipse.

O señor Paco, vello mestre, deses que para educar abondoulle a transparencia da súa vida, coloca o penico nun brazo e colle o cativo pola man…

—Ven Francisquiño, imos dentro, que che vou contar unha cousa —pecha ben a porta, agora si, pousa o pequeno carballo na mesiña da sala e, sen soltar a man do seu bisneto, prosegue—: Non, meu neno, non chores que aquilo non era un cabalo; era a Ave Fénix! —pronuncia con énfase.

—A min pareceume un cabalo que ía enredado en ramas ardendo —sorbe Francisco as bágoas polo nariz.

—Ca, imposible! —finxe rir o vello—. Era a ave Fénix —porfía—, un paxaro de lume que aparece cada 500 anos. Claro, ti vícheslle o corpo dourado e as ás vermellas e pensaches que era…

E, nese insoportable cheiro a catástrofe, o avó fálalle do delicioso recendo da Ave Fénix, da rosa da que agromou, do seu prodixioso canto… Non pode descubrirlle a maldade do ser humano, capaz de encadear das patas os cabalos para que nin sequera poidan fuxir de por si, da barbarie; aos mesmos que, grazas a comeren a maleza, impiden a apocalipse definitiva.
Mentres fala, as pedras do Castrove van quedando espidas, cos seus segredos ao aire e a ría ocúltase xa baixo o fume.

—A onde ía a Ave Fénix?

—Á illa de Tambo! Gústalle moito a nosa ría, e como alí non hai lume…

—E por que metiches a árbore no penico? —pregunta máis acougado o rapaciño.

—E que este carballiño é descendente dun vello carballo importantísimo!

—Coma se fósemos ti e mais eu?

—Xusto!!, coma ti e mais eu. Á sombra do seu antepasado quedouse a durmir dunha volta Santo Ero da Armenteira cerca de 300 anos. Vaia sesta se pegou o moi galopín! Saíra a camiñar polo Castrove, atopou cun río e, polo visto, un paxariño empezou a cantar… El deitouse onda o carballo…

O vello fala e fala sen descanso ata que o neno dorme, sobre o seu regazo de carballo sabio, soños sen fume, con paxaros de lume que aniñan nas súas tupidas pólas.

Daquela, o señor Paco dirixe a súa ollada vidrosa cara á aba do monte e pensa nas ducias de cabalos encadeados que haberá nese intre dando desesperados tombos monte abaixo, mentres tentan desesperadamente fuxir das lapas… “Pelexamos pola terra, pero non a queremos, e chamámoslles bestas a eles; canta cegueira! ¿Que será de nós se quedamos sen sombra? Cando choverá cordura sobre o mundo?”

El tamén querería durmir e non espertar en 300 anos.

Foto de Fina Casalderrey

Fina Casalderrey

Naceu en Xeve (Pontevedra). Dende os 19 anos exerce a profesión de mestra. Entre as súas inquedanzas na escola estiveron a creación xunto cos seus alumnos de pezas teatrais e tamén a investigación etnográfica, estimulando a interese dos rapaces por temas relacionados. En 1991 deuse a coñecer coa novela xuvenil Mutacións Xenéticas. En 1996 gañou o Premio Nacional de Literatura Infantil e Xuvenil coa novela O misterio dos fillos de Lúa. A maior parte da obra de Fina Casalderrey está traducida a todas as linguas do Estado, tamén ao portugués. Poden ler a súa propia autobiografía na web da UDC.

Galería

Foto do monte Castrove Foto do monte Castrove Foto do monte Castrove Foto do monte Castrove Foto do monte Castrove

Localización

Mapa de localizacións

Sen comentarios

Novo comentario

É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.

Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí:




Este espazo esta patrocinado por:
Consellaria de Cultura e Deporte Consellaria do Medio rural