Vieiros

Máis auga nas portas
Con ou sen infernos eu sigo disposta a continuar co traballo. Por iso o luns saímos de camiño a Ataye, onde temos previsto reunirnos con grupos de mulleres e de mocidade. Desfacemos o camiño da ida, despedímonos de Mersa. Cando chegamos xa é de noite e na noite cae unha inmensa treboada que non nos deixa durmir. Os tronos semellan amplificados dentro do cuarto. A auga cae como un enorme trebón. O río de Ataye vai xa ao límite da súa capacidade. Ao seu arredor, a vila enteira.

Inxustizas da xustiza
Cómpre ir cedo ver as mulleres do grupo, logo teñen mercado. Chove e o meu corpo non responde como debera. Tento ignoralo o máis que podo. Concéntrome no que comentan. A unha das integrantes do grupo raptáronlle á filla co fin de casar con ela. Pero esta vez non foi como agardaba o raptor pois as mulleres do grupo foron á policía denunciar o caso e no canto de seguir a traxectoria tradicional de reconciliación a través do matrimonio houbo enfrontamento. O home foi detido. Mais as mulleres láianse de que o rapaz xa está en liberdade. A xustiza segue sendo cousa de homes en todas partes.

Ceder
Cando nos achegamos ao mercado eu xa me decato de que non podo seguir ignorando o meu corpo. Se cadra é o momento de ceder. Aman e Paco insisten en que volva a Addis. A Paco aínda non lle pasou o susto de verme como estiven, o pobre. Avaliamos o feito e o que queda sen facer. Comeza o triste camiño do regreso. Nunca me resulta fácil ceder.

Volta inesperada
En Addis visita ao hospital por urxencias e cita para unha ecografía. Zufan arranxou xa o hotel, tan eficaz coma sempre. As conversas co seguro médico fan albiscar un regreso acelerado. Os custos das probas e consultas, insignificantes para nós, significan cartos para quen non os ten. Todo pasa ás présas, as maletas, o billete, a despedida no aeroporto de Bole ás cinco da mañá, o caos absurdo de Londres, a chegada tarde, a perda do avión de conexión a Madrid e a Vigo en consecuencia, a reorganización da ruta con destino Santiago, a chegada a Madrid e cancelación do voo de Santiago que nos leva inesperadamente de volta a Vigo... iso si, sen as maletas de Paco. Na noite non podo crer aínda que estea en Vigo. O corpo reséntese sen límites. Despois de atopar a miña cama, o primeiro que vexo da cidade é o hospital. Resulta todo tan estraño que non sei moi ben onde me atopo. Sinto como se a frase tivese rematado sen o punto seguido que lle correspondía.

Hoxe, unha semana despois de regresar, co corpo aínda algo desfeito, saco o reloxo do peto da cazadora, coa correa rota, e comprobo que aínda segue a hora de Etiopía. Se cadra como o meu cerebro e o meu corazón. Preparado xa para coller un avión novamente o luns e dirixirme ao meu outro fogar, á India, porque hai outras persoas que agardan e outros traballos que sacar adiante. Se cadra, aló, tamén nos vemos. Sexa así ou non, facede saber que estades aí. Porque vos necesitamos.






Anteriores:

• Vémonos en Etiopía
• (1) Estranxeira doméstica... de onde?
• (2) Catro voltas a Addis nun día
• (3) A burocracia para quen a queira
• (4) Pasos tranquilos diante de botas de asalto
• (5) Quen dixo pasividade?
• (6) Reencontros felices?
• (7) Microcrédito, primeira achega etíope
• (8) Transformando belicismo
• (9) Onde estabades?
• (10) Opulencia fronte suburbio
• (11) Castigos
• (12) Café etiope
• (13) Este lugar esquecido da cidade
• (14) Hai alguén aí?
• (15) A importancia do conseguido
• (16) Non máis impunidade
• (17) Lembranzas en lapas
• (18) O seu ánimo
• (19) Triste hotel
• (20) Un 25% de silencio
• (21) Este remuíño vai ser diferente
• (22) Cando teñen a palabra
• (23) A capacidade de escoitar
• (24) Gardo cada unha desas miradas
• (25) Un país que non é libre
• (26) Ese inferno compartido