Vieiros

Eran os fillos e as  fillas dos nosos de sempre, os que escribiron coa rella e borraron coa grade na páxina en branco da terra, facendo culto o inculto, cultivo e cultura, humanizando os recantos do país. Eran as cultivadoras dos saberes antigos, os criadores dos alimentos, os recreadores das plantas, as tecedoras dunha cultura milenaria e silenciada.

     Eran eles e elas, os descendentes dos inventores do ecoloxismo sen sabelo; eran, si, o que nos foi quedando daquel admirable equilibrio entre a leira e o monte, entre a corte e o prado, entre a chousa e a cortiña, entre o inverno e o verán.  Eran eles e elas, altivos, ao lombo dun exército de elefantes rodados, bruando fronte á policía, decididas e organizados, creando o caos que precede á conquista dunha orde máis xusta.

   Eles, os que sempre acolleron e deron, os creadores da linguaxe enxebre, da retranca imprescindible, da sabedoría sintetizada en tres mil ditos de cinco palabras; elas as que velan por que esas palabras, coma o lume dos antigos, nunca morran: palabras loitando por vivir, palabras bonitas como “albeite”, “cómaro”, “teixugo”, “carqueixa” ou “labaza”.

   Eran nada menos que os labregos e labregas de Galicia, fartos de tanto libre mercado mentireiro, de tanta promesa incumprida, de tanta esperanza frustrada, de tanto leite negro.

   Eran eles e elas, nos seus elefantes, os de sempre, os que nos dan de comer.

   Por iso choramos, celebramos e aplaudimos.