Pois vai ser iso, que o fallo da socialdemocracia zapaterista, que xestionou o estado do benestar nunha época de superávit e “entusiasmantes” índices macroeconómicos, foi a crenza cega no crecemento ilimitado e na solidariedade barata.
A pesar das variadas advertencias, creron, autoconvencéronse, que ese crecemento de ladrillo e de “madrileño-feliz-en-
E nese arrebato de furor edificador chegaron tamén a convencerse de que o estado do benestar, a redistribución da riqueza, é unha cousa barata, un choio. Por iso, nas súas decisións, ían espallando a sutil e velenosa idea de que a política social é gratis, que se podía facer gasto en plan nórdico avanzado ao mesmo tempo que se baixaban impostos e perdoaban ingresos perfectamente consolidados e aceptados pola nosa, digamos, cultura popular contributiva (que é, de seu, pícara abondo), ingresos, digo, como o imposto do patrimonio e o de sucesións. Ou, máis directamente, devolvendo 400 euros do xa recadado a cada un dos contribuíntes. Un estado social choio, financiado pola construción masiva. Un modelo Barreiros a gran escala.
Pero construír a longo prazo unha sociedade solidaria e cohesionada supón que a xente cumpre coa Facenda con auténtico criterio socialista: de cada quen segundo as súas posibilidades. E manter o pulso. Para que vaia calando unha idea básica: unha maior equidade favorécenos a todos e todas, pero non é barata, e os que máis teñen, deben contribuír máis.
Agora, coa auga ao pescozo, teñen que recorrer en tres días a recortar o gasto social, as pensións dos vellos e a paga de mestras, enfermeiros e celadores..., sen tempo para recuperar o imposto do patrimonio, para controlar o fraude fiscal, ...sen ter nin medio borrador de borrador de proposta dun novo imposto sobre grandes fortunas e outro sobre o perigoso trafego de capitais e as operacións especulativas en bolsa.