Vieiros

Estivo connosco a semana pasada, en Oxford, para examina-la miña tese de doutoramento, coa que tanto me axudara, e que el tanto inspirou, como inspiraba a tódolos que tiña arredor seu. Había un ano ou máis que non nos viamos, pero parecía tan vital, tan animado coma sempre cando nos saudamos de novo nunha sala oxoniense. Tiña mais enerxía ca dez de nós xuntos, pero non a gardaba para si mesmo: repartíaa, transmitíaa con toda a bondade e xenerosidade que o marcaban como persoa singular. Despois da tese, defendida e moi mellorada polos seus comentarios agasalleiros, abrazámonos (¡ti mais ledo ca min!) e tomamos champaña e falamos das nosas cousas, do galeguismo triangular que se estende dende Inglaterra a Nova York e a Galicia.

Xoán, fuches un faro do galeguismo para nós alá en América. Non deixabas nunca de inspirarnos e de animarnos cos teus numerosos proxectos, e a túa lembranza seguirá resplandecendo coa brillantez que te caracterizou sempre. Cando pensemos en Nova York, cando baixemos pola Fifth Avenue, cando pensemos en Galicia e no Grove, sempre, sempre pensaremos en ti e na túa chama inmorredoira e afectiva. Entusiasmabas, non latricabas. Facías, non falabas. Unías, non dividías. Aquela tese pola que atravesáche-lo Atlántico, o meu humilde proxecto sobre don Ramón, a ti cha dedico, amigo; quero que saibas, antes de despedírmonos, que cando pense en Galicia pensarei sempre en ti, forever in Galicia. Adeus, my friend and teacher.