Vieiros

Artigo íntegro de Anxo Anta

Anxo na terra coma... ¿na Xunta?

A galeguización do nome é toda unha aventura con situacións rocambolescas e inesperadas e actores de renome, todos eles ingredientes dun taquillazo comercial. Pois para que despois digan que dende aquí non facemos cine rentable, co inspirada que se atopa a administración galega neste senso. Servidor é home de ideas, pero ante todo é cidadán que posúe uns dereitos, e un día exercendo eses dereitos normalizou o seu nome polo que tería que ser se nacese nun momento no que non estaba de moda pór nomes ingleses senón casteláns.

O dereito de poñer o nome en galego non implica só facer un asento marxinal na folla do rexistro civil senón tamén o dereito para rectificar ese dato persoal nas diferentes bases de datos así coma o de trocar este en toda a documentación persoal. É entón cando comeza unha longa peregrinaxe de presentación de escritos a diferentes entidades (públicas e privadas) para que en todo papel ou tarxeta onde antes puña Ángel, agora poña Anxo. E, sendo que o nome actual en galego pasa a ser o nome do interesado para todos os efectos, convertése tamén nunha obriga, coma o caso do DI. Ata aquí todo rodado porque tanto o paso do rexistro civil coma o da expedición do novo DI en casos de galeguización do nome está perfectamente regulamentado.

A situación certamente curiosa atopámola aquí na Xunta. Por unha banda a EGAP ou a Secretaría Xeral de Política Lingüística que che expiden sen problemas duplicados de titulos formativos coa súa correspondente dilixencia por cambio de nome. Pola outra, a Dirección Xeral de Función Pública que se nega a expedirche un novo título de funcionario co nome en galego sen base regulamentaria algunha. O seu único argumento é que “o título expídese no momento de nomeamento e toma de posesión como funcionario”. Vamos, que só se pode emitir unha vez. E eu pregúntome: ¿con base en que regulamento?

Podo ver cómo se esvae no ar o artigo 6 de lei 3/1983, de normalización lingüística, onde di que “a Xunta dictará as disposicións necesarias para a normalización progresiva do uso do galego” porque a galeguización do nome é tamén unha forma máis de normalizar o seu uso. Fanse necesarias disposicións dentro da propia adminsitración para evitar a arbitrariedade nas súas actuacións, impedindo que a materialización dos nosos dereitos lingüísticos quede en mans da vontade ou galeguismo do compañeiro ou cargo de vez. Polo tanto, tendo en conta a súa responsabilidade, unha Xunta de Galicia comprometida co galego non pode permitir que os seus órganos actúen cada un á súa maneira, e debe regulamentar estes casos seguindo a xurisprudencia marcada xa por Calaluña e Euskadi a favor do interesado.