Estamos descalzos e aí ven o asfalto outra vez
pero non hai fallo, xa non nos miramos os pés
hai un brillo de xoia de plástico no teu ollar
e non me molesta se saio na súa postal

É simple, é sinxelo e por eso non hai que temer
que se enrede e complique para chegarse a entender
os pitos, as frautas, as caixas non sei onde están
o caso é que teñen sona noutro lugar

Ai meu sol, ai meu sol
non te vaias condenar

Carlota meniña da corda que medo me ten
cando di non me fío eu me río e non sei por que
fuxiu e nun feixe de luz foise agochar
e Carlota agora é garota e non quere lembrar

O mar que se fai con cristal faime perder
a tarde e a vida pasada que quere volver
e se se derriten os polos que imos criar
e cando chegue a mañá con quen imos cantar

Ai meu sol, ai meu sol
non te vaias condenar

E cando volte a túa nai
vas seguir a pensar nun baile máis

Hai quen ten un aquel especial para dicir que non
mellor non saber que existía que perder o don
esta pena está tan presente que empeza a pesar
pero non hai balanza e por iso se pode apartar

Esa tropa que pendula non cre no amencer
e ninguén os veu nunca con pinta de esmorecer
e agora que xa non é tempo dime onde están
eu quero irme con eles pero xa se van, xa se van

Ai meu sol, ai meu sol
non te vaias condenar