Vieiros

Sinalando o final
Semella incrible pero aquí estamos. Todo o persoal do proxecto, o meu último día, o día de falar claro, o día da avaliación, o día do debate, o día de facer as recomendacións, un día duro de traballo, un día de dicir as cousas, de razoar, de pensar conxuntamente solucións para as cousas que precisan melloras urxentes. Eu teño a cabeza chea de cousas, desde a primeira xuntanza sei xa os nomes de todas as animadoras, a voz de Allamelu e a súa cara seria, as imaxes das traballadoras sociais nas súas bicis. Sinalando o final.

Último Namaskar polo de agora
Ás sete estou na clase de baile como cada día. Nada indica que mañá non vaia vir. O mestre marca os ritmos co seu pau, toda a clase practicando o Govinda kudalose, un baile dedicado a Krishna, longo e fermoso. Os pasos aínda inseguros, só tiven un par de clases para empaquetar na miña cabeza e no meu corpo a filigrana de pasos e narración corporal desta última peza. Collo o meu caderno ao final do exercicio para repasar os complexos nomes das posturas das mans, a oración a Shiva, o sánscrito unha lingua morta. O mestre índicame que é hora de facer o meu Namaskar final e entón doume conta de que estou triste, e de que o mestre, a súa muller, a súa filla, miran tamén tristes desde a porta. Empapada en suor como cada noite subo na moto e regreso á oficina onde agarda unha maleta e unha hora de marchar.

Horas que corren
As horas comezan a correr sen que poida entendelas. Bobby, Ambal e mais eu no coche ata Chennai, un pinchazo e máis de oito horas de viaxe. As últimas compras, o repouso breve, a ducha, a cea na estación de Eggmore onde sae un expreso para Tiruchy. Outro pinchazo camiño do aeroporto. "Cambia o billete". Sempre o mesmo comentario con sorriso de Ambal. "Algún día habémoste convencer", engade Bobby. Eu calo sen querer dicir nada. Todo coñecido. Todo diferente de cada vez. O abrazo de Bobby, estreitar a man de Ambal, velos por última vez desde a porta do aeroporto, as colas, as maletas mordéndome as pernas, brazos, o pescozo, o pé que doe, as oito horas de avión a Frankfurt, as carreiras polo camiño xa coñecido, abaixo as escaleiras, a través do túnel, arriba as escaleiras, a porta de embarque ao fondo, correndo correndo porque o avión chegou tarde, a chegada a Madrid unha estraña coa miña roupa, o meu bindi, as miñas sandalias desfeitas con tanto que contar, agardar pola maleta, volver facturar, tentar comer algo co estómago desfeito do estrés, cansazo e estrañeza do sabor do xamón serrano, escoitar a voz da miña mai no teléfono, buscar a porta de embarque a Vigo, agardar unha hora e media lendo un libro de danza, o avión que sae tarde, pechar os ollos, ver as montañas onde vou camiñar os domingos para entrenarme para Etiopía, o mirador da Madroa, a ría hoxe non a vexo, aterrar en Peinador, na casa, ver a miña mai mentres agardo pola maleta, collela, o abrazo, saír e notar o aire. Chegar.

As chaves da casa
As chaves da miña casa volven á vida, gardadas durante longas semanas nun peto pequeno do maletín do ordenador. Cando abro a porta é como entrar no recordo. E sei que aínda non estou aquí, que aínda vago por outros lugares, e aínda que vexades o meu corpo pasear e abrir os ollos con ledicia dos lugares coñecidos, a miña cabeza segue pendente. Sempre pendente. Agardando a seguinte crónica, agardando un reencontro, coa esperanza da vosa compaña unha vez máis, coa esperanza da vosa compaña tamén aquí. Porque aquí é onde temos moito máis que facer nunha crónica silenciosa á que todas estades convidadas. Porque todas temos as chaves da casa e a posibilidade de facer dela un lugar xusto tamén para as persoas que traio comigo e que tamén son agora, espero, parte de vós.

AS CRÓNICAS ANTERIORES: