Vieiros

A sétima arte

Admito que as espectativas non eran mais que gozar do ambiente, coller o cabreo habitual e un pouco de xordeira. Algo de cor. Pero 'Kanthi' sorprendeume gratamente. A primeira hora foi o conto de sempre, o acoso como arma de conquista, a heroína que finxe non querer nada co heroe e este, con insistencia que a min me faría denuncialo na primeira comisaría, consegue o seu obxectivo. O mítico exemplo de "cando unha muller di non quere dicir si". Estomagante, qué máis dicir.

Pero logo a película tomou unha vía totalmente distinta. O que pensei que ía ser un argumento tipo Romeo e Xulieta, neste caso trasladado á fronteira entre Maharashtra e Karnataka onde conviven comunidades dos dous estados con certa dificultade e violencia, acabou sendo unha reivindicación antirracista e unha advertencia contra a política comunal.

O máis interesante da película é a exposición que fai dos intereses de certos políticos en enfrontar as comunidades entre si para o beneficio propio. Iso si, nesta segunda parte xa non aparecía ningunha muller (a heroína fora retida pola súa familia, aparece só ao final no discurso do heroe para ser levada por el no seu amor libre de prexuízos). Supoño que para o director as mulleres deberiamos conformarnos con aprezar o guapo que era o protagonista (por unha vez da mesma idade cá protagonista e non trinta anos maior, o habitual no cine do sur).


Un plan para Tasneem

Nunca pensei que se puidese recoñecer a unha persoa só polos ollos. Pero na estación de tren de Bangalore, entre unha multitude de persoas, foi así como camiñei cara a Tasneem. Tasneem, só uns ollos dentro dun burca. Debaixo do burca hai unha muller, a miña amiga coa que convivín un mes enteiro na casa da súa familia política, a que acabei detestando sen barreiras. A súa historia é demasiado longa para un breve intre coma este e o meu espírito está tan alterado e abatido que resulta difícil pensar en feitos. Pero hainos.

Como unha familia política que a maltrata,un marido que lle pega, esixencias de dote despois do matrimonio (as familias pagan por casar as fillas e moitas mulleres morren ou se suicidan porque a familia política as maltrata para que a súa familia pague máis e máis; hai homes que fixeron de matar a súa muller un negocio e por iso na India hai máis "accidentes domésticos" ca en ningún outro país do mundo), a retención da súa filla maior, as ameazas de levarlle a pequena que acaba de nacer, a deshonra das palabras que incendian a comunidade musulmana de Anantapur sobre ela. A mesma historia de miles de mulleres que ninguén quere escoitar nin ver. Pero cun pequeno matiz. Tasneem ten vinte anos. Pesa corenta quilos. Ten dúas fillas e (aquí o matiz) abandonou o seu marido.

A súa mai dille que ten que volver con el, que vai estragar o matrimonio da súa irmá maior. Pero Tasneem ten un pai. Un pai moi fóra do común. Un pai que lle di que non escoite a ninguén, que remate os seus estudos e busque un traballo lonxe de Anantapur (Tasneem pensa que o seu marido a acosará onde queira que vaia), que sexa ela mesma e que busque a súa felicidade. Un pai que me ten afecto porque en canto Tasneem finalmente se atreveu a escribirme un breve correo (non pode ir ao ciber porque os amigos do seu marido avísano de inmediato) a chamei inmediatamente por teléfono.

Ninguén da súa familia se dignou en preguntarlle cómo estaba. Un pai que me deu a man dicíndome: Por favor, axuda a miña filla. E eu, que estou feita de carne viva, que xa estaba remexida ata os alicerces, tiven que facer o mellor de min mesma para controlar as miñas emocións. Síntome pequena e insignificante. Para axudar a súa filla plenamente, penso, tería que cambiar o mundo enteiro, eu non teño tal poder. Pensar que intento cambiar o mundo cada día consólame pouco neste momento. Sei que teño que ser práctica. Necesito un plan para Tasneem. Pero, e as outras milleiros de Tasneems?