Vieiros

Vieiros de meu Perfil


MONTE ALTO

Catarse (II) o PSOE

10:00 12/03/2009

Catarse: v.pr. Apercibirse de algo que se pasaba por alto; decatarse, notar, observar. s.f.. Teoría psicanalítica que busca a desaparición dos síntomas que perturban o equilibrio interior da persoa mediante a exteriorización verbal, dramática e emocional daqueles fenómenos que provocaron a represión. p.ext. Purificación.

Bande, 1989. Xa arrubiaran os carballos, parecían secos de tristura a semana seguinte ás eleccións autonómicas. Na esquina do bar medra unha conversa casual sobre a derrota e o felices que estaban os de sempre. As divisións no nacionalismo de esquerda sumaban sete escanos, o PSOE alcanzara o seu teito. Ponse o sol, imos entrando en confianza. E entón aquel militante socialista dun concello alí cerca –xa digo, casualidades que ten a vida- faime unha revelación transcendental. Flipo.

Nárrame gravísimas irregularidades que poderían levar a repetir as eleccións en Ourense. A maioría absoluta de Fraga Iribarne pende da posible impugnación que se derivase deses feitos acontecidos na comarca arraiana. Carrexo vulgar? Vaiche boa. Ante os meus ollos, a penas poido dar creto, desfila un por un cada detalle e cada nome. Isto non é xornalismo literario.

Pero o mozo estaba ben fodido. El tiña a chave, tiña as probas e seguira o guión alertando os dirixentes provinciais. A resposta non chega deles, nin do Comité Nacional –xúrovos que así se chama- do PSdG; quen lle soa no teléfono a noite anterior é un altísimo cargo, moi escasamente por debaixo de Felipe González. Ese? Ese. Un minuto de gloria que vira de maneira abrupta polo fío: o referente socialista ordenálle en termos categóricos que esqueza todo o asunto. E acabouse.

Os dous eramos demasiado novos para comprender cousas dese calibre. Aquilo, aínda que había un bar, tampouco era unha conversa de bar. Na súa cara rebordaba o desconcerto de quen se enfronta durante meses en Lobios, en Ermille, en Muíños, aos depredadores de voto con pasado fascista e vai bater contra outra forza máis escura.

Cando nos despedimos, aínda medio parvo por todo o que viña de oír, pensei que a un militante de base debía resultarlle imposible imaxinar sequera as causas da reacción do seu partido. Agora que imos disimulando calva e coñecemos algo de mundo se cadra axude -a quen desexe tornar o misterio- repasar a asignación de escanos.

Pouco do que se viu despois estrañaría a case ninguén: nin a complicidade do vazquismo coa reacción coruñesa, nin a incapacidade do PSdG xa non para atopar líderes que inquietasen a Fraga, senón para articular algo parecido a un discurso político. Vinte anos máis tarde, o home ao que tocara a lotería de presidir a Xunta tras a maior mobilización que coñecera a nosa terra desde a morte do Réxime marcha só de San Caetano no seu coche particular. Non, esta vez non había escuridade ningunha. Cando conflúen a xestión, a ideoloxía e a fe emerxe un signo de transformación histórica que os pobos perciben de inmediato. Se os tres pés do banco están roídos ningunha vitoria é posible.

4,82/5 (33 votos)


Sen comentarios

Novo comentario

É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.

Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí:



Xabier Cordal

Xabier Cordal

Xabier Cordal Fustes naceu na Coruña en 1965. Exerce como profesor de Lingua e Literatura en Castro Ribeiras de Lea (Terra Chá). Publicou varios libros de poemas, tanto en solitario coma en grupo (con Ronseltz ou coas Redes Escarlata, colectivo do que forma parte actualmente). Colaborou co xornal Galicia Hoxe.



Máis opinións