Vieiros

Vieiros de meu Perfil


MONTE ALTO

Temos un Michael Jackson no corpo

10:32 09/07/2009

Vendo o funeral do que quedará como Rei do Pop (curiosa república este mercado cheo de Reis, de Cabaleiros do Imperio) pásanos a nenez coma un alustre televisivo. Á hora da cea poñían os debuxos dos Jackson Five. Tamén dos Beatles, que empezaban con A hard day´s night e a batería de Ringo desinchándose. Quen beiramos os corenta nacemos no medio de dúas épocas.

Falemos da segunda. Descubríame hai anos Antón Lopo que Michael Jackson é o síntoma perfecto desta Idade. Certamente medrou en plena ditadura do espectáculo, polo demais cun inmenso talento para absorber a herencia do soul, do funk e do rythm&blues electrocutándoos nun baile febril no que Peter Pan xogaba a que era vampiro. Ou zombie, para o caso: un non-morto sen infancia que decidiu ir prescindindo da envoltura carnal. A sociedade do espectáculo carece de manchas. Puido darlle pola anorexia, polas drogas malditas, polo sexo escandaloso de hotel, mais escolleu continuar o seu biopic cunha hixiene esmagadora. Converteríase en Elizabeth Taylor, a musa que tiña máis cerca –ao alcance da man que sae da televisión-, casualmente branquísima, vendería máis discos ca os Beatles. Non había na tele da súa casa nin nas pantallas grandes un canon afroamericano de beleza. Ei-la perturbación que experimentara a cativa Toni Morrison ante o espello: unha negra de ollos claros só podía ser un monstro. Cando o capitalismo branco, protestante e occidental permitiu a Imán desfilar polos telexornais xa era demasiado tarde.

Ao público de masas deulle igual que Michael Jackson fose mutando o físico entre un videoclip e o seguinte. El non tiña físico. No funeral-business a rapeira Queen Latifah reivindicou a alma afroamericana do morto. Pensemos no que sucedería se Madonna se sometese a ducias de operacións para ter, aproximadamente, a cara de Sidney Poitier. Non; asumiuse a metamorfose coa naturalidade con que os cirurxiáns practican a ablación dos labios vaxinais ás rapazas norteamericanas, desexosas de reproducir a estética porno que os seus noivos consomen pola rede. Antes do Manifesto Cyborg a industria xa fabricaba corpos á súa medida. A Michael Jackson, a horrenda máscara 3D onde confluían todos os anuncios de optimización dermoestética, enterrárono nun ataúde bañado nese metal que simboliza a resistencia da materia ao tempo. Para gañar a eternidade, tamén o capitalismo necesita corromper aquilo que toca.

4,19/5 (36 votos)


Sen comentarios

Novo comentario

É preciso que te rexistres para poder participar en Vieiros. Desde a páxina de entrada podes crear o teu Vieiros.

Se xa tes o teu nome en Vieiros, podes acceder dende aquí:



Xabier Cordal

Xabier Cordal

Xabier Cordal Fustes naceu na Coruña en 1965. Exerce como profesor de Lingua e Literatura en Castro Ribeiras de Lea (Terra Chá). Publicou varios libros de poemas, tanto en solitario coma en grupo (con Ronseltz ou coas Redes Escarlata, colectivo do que forma parte actualmente). Colaborou co xornal Galicia Hoxe.



Máis opinións